Tomik: "Zapach wspomnień"
Wstep:
Całe moje życie związane było ze wsią. Jeszcze do matury przygotowywałam się przy lampie naftowej. W dorosłym życiu pracowałam zawsze na wsi ucząc kolejne pokolenia. Dostrzegałam zmiany zachodzące w krajobrazie wiejskim, w kulturze i zwyczajach, w poziomie życia i to wszystko, co ocalało w pamięci, nabierało wartości ponadczasowej.
Co prawda skanseny ocaliły niektóre relikty przeszłości, ale żal, że zwiedzających oprowadzają słowa bez serca, bez duszy, bez pokory i czci, nie ożywiające martwych staroci.
Bez lirycznej zadumy nad pięknem i prostotą życia polskiej wsi, bez działania na wszystkie zmysły zwiedzających, muzea etnograficzne nie ocalą najważniejszej prawdy, nie przekażą jej zwiedzającym.
Do napisania tego tomiku skłoniła mnie nostalgia za tym, co kochałam, a co bezpowrotnie minęło. Otulone miłością rzeczy małe stają się wielkie. Między słowami zamiast znaków przestankowych włożyłam kawałeczki serca, zapachy wspomnień, jakieś pióra ze skrzydeł anioła. Jest to mozaika światów widzialnych i niewidzialnych, odległych, zapomnianych i obecnych, tkana wszystkimi zmysłami - wzrokiem, słuchem, dotykiem, powonieniem, smakiem. Z dystansu kilkudziesięciu lat pamięć przywołuje obrazy życia na wsi pełnego ciężkiej pracy, niedostatku i prawdziwego szczęścia. Choć brzmi to paradoksalnie, smak szczęścia odnajdywało się wtedy w rzeczach zwyczajnych - tego właśnie brakuje dzieciom XXI w. - miłości do drobiazgów, kochania pracy, przyrody i tego wszystkiego, co tworzy atmosferę domu rodzinnego. Nastąpiła ewolucja życia - odeszły w zapomnienie dawne tradycje, zwyczaje, nikt nie przytula sercem drobiazgów codzienności.
Dla mnie sprawy szare po latach stały się drogimi, rzeczy niepozorne, zardzewiałe, nabrały blasku i w takim świetle pragnę je ocalić
Kilka moich wierszy...
Wstep:
Całe moje życie związane było ze wsią. Jeszcze do matury przygotowywałam się przy lampie naftowej. W dorosłym życiu pracowałam zawsze na wsi ucząc kolejne pokolenia. Dostrzegałam zmiany zachodzące w krajobrazie wiejskim, w kulturze i zwyczajach, w poziomie życia i to wszystko, co ocalało w pamięci, nabierało wartości ponadczasowej.
Co prawda skanseny ocaliły niektóre relikty przeszłości, ale żal, że zwiedzających oprowadzają słowa bez serca, bez duszy, bez pokory i czci, nie ożywiające martwych staroci.
Bez lirycznej zadumy nad pięknem i prostotą życia polskiej wsi, bez działania na wszystkie zmysły zwiedzających, muzea etnograficzne nie ocalą najważniejszej prawdy, nie przekażą jej zwiedzającym.
Do napisania tego tomiku skłoniła mnie nostalgia za tym, co kochałam, a co bezpowrotnie minęło. Otulone miłością rzeczy małe stają się wielkie. Między słowami zamiast znaków przestankowych włożyłam kawałeczki serca, zapachy wspomnień, jakieś pióra ze skrzydeł anioła. Jest to mozaika światów widzialnych i niewidzialnych, odległych, zapomnianych i obecnych, tkana wszystkimi zmysłami - wzrokiem, słuchem, dotykiem, powonieniem, smakiem. Z dystansu kilkudziesięciu lat pamięć przywołuje obrazy życia na wsi pełnego ciężkiej pracy, niedostatku i prawdziwego szczęścia. Choć brzmi to paradoksalnie, smak szczęścia odnajdywało się wtedy w rzeczach zwyczajnych - tego właśnie brakuje dzieciom XXI w. - miłości do drobiazgów, kochania pracy, przyrody i tego wszystkiego, co tworzy atmosferę domu rodzinnego. Nastąpiła ewolucja życia - odeszły w zapomnienie dawne tradycje, zwyczaje, nikt nie przytula sercem drobiazgów codzienności.
Dla mnie sprawy szare po latach stały się drogimi, rzeczy niepozorne, zardzewiałe, nabrały blasku i w takim świetle pragnę je ocalić
Kilka moich wierszy...